Drie weken voor jou - gratis mailing

Het verhaal van ...

In de mailing is er een moment waarop jij je verhaal kwijt kunt, als je dit ook wil delen met anderen. Hier plaats ik jouw verhaal, uiteraard anoniem, om andere vrouwen te steunen en herkenning bij elkaar te vinden. 

Je verhaal wordt niet aangepast.. Er wordt hoogstens iets in de lay-out aangepast om de leesbaarheid te vergroten.

Het is mijn 2e miskraam, in oktober heb ik ook een miskraam gehad. we hadden in september besloten om te stoppen met de pil. ik had goed veel klachten in de weken er na. eerst dacht ik ontpillen en de menstruatie bleef uit. op advies van een collega toch stiekem een test gedaan. heel licht positief. ik was op mijn werk flauw gevallen  en had erge duizelingen. ik wist zeker. dit kon niet goed gaan.. deze zwangerschap is met 6 weken en 4 dagen voorbij.

Na dat ik alles een beetje verwerkt had had ik besloten af te vallen. De verloskundige gaf aan dat een BMI boven de 40 betekende dat ik een medische zwangerschap zou hebben en dan onder toezicht staan van een gynaecoloog. ondertussen was ik ongeveer 28 kg afgevallen.

We hadden het allemaal een beetje laten rusten. ik ben in december ten huwelijk gevraagd en we hadden besloten om in oktober een groot feest te vieren. ik deed wel nog  2 dagen voor ik ongesteld moest worden een test. want stel je voor. in januari bleef mijn menstruatie 3 weken uit. uiteindelijk was het een verlate eisprong.

Op een gegeven moment kreeg ik bij het opstaan last van kleine duizelingen.  het leek een beetje een verlaagde bloeddruk. wat opzich bijzonder was. normaal heb ik een wat verhoogde bloeddruk. vrijdag voor Pasen toch stiekem getest, helaas negatief. naja nieuwe ronde nieuwe kansen dachten we.
Tot ik toch de dinsdag na Pasen een positieve testen hadden gedaan. Wat bijzonder. en wat gaaf. ik heb in de dagen erna de verloskundige gebeld. en over 2 weken een echo gepland dan zou ik ongeveer 8 weken zijn.

We wilden echt wachten tot de week van de echo met het vertellen. ik had een afspraak gemaakt bij moeders voor moeders. ze kwam vrijdags. mijn vriendin zou ook komen maar die zou eerder weg  gaan. ik moest haar het wel vertellen omdat zij zelf ook zwanger was en ook mee deed aan moeders voor moeders. ik was een beetje bang dat ze dingen ging herkennen.

Ook woensdags een week voor de echo had ik mij bij een collega versproken. daardoor hebben we het toch maar verteld aan onze ouders en schoonouders. want als het dan weer mis zou gaan vertellen we het toch wel. er van uit gaande dat dit wel goed zou gaan.
Maar helaas, vrijdags verloor ik iets roze bloed verlies. ik was lichtelijk in paniek, want zo begon het de eerste keer ook.  de verloskundige wist mij gerust te stellen, ze vertelde dat het een geknapt bloedvaatje kon zijn, en dat het echt nog alle kanten op kon gaan, een echo zou niks vertellen. want dan zou het een uur later als nog mis kunnen gaan. we hebben het dus maar afgewacht, die zaterdag was het gestopt met bloeden. en vol vertrouwen het leuke nieuws verteld aan mijn broer en mijn schoonzus.
maar toch verloor ik de zondag weer erg veel bloed. verschrikkelijk. weer de verloskundige gebeld en verteld wat er allemaal was. we hebben de echo verplaatst naar de maandag de volgende dag om 15:15 uur, de hoop op een goede echo bleef.  want op internet stond veel verhalen dat het ook goed was gekomen. en een 2e miskraam dat zou toch niet gebeuren? Het bloed verlies viel na mijn idee misschien toch wel mee.

's Maandags bij het afvegen had ik een stolsel, het vruchtje. het was wel wat te herkennen, maar ook wel raar.
Echter was ik op dat moment alleen thuis. mijn vriend deed een BBL opleiding en had die maandag examens. achteraf heel vervelend dat ik die dag alleen was. Mijn moeder kwam om koffie te drinken, ik kon het niet vertellen dat het niet goed was gegaan, dan zou ik haar weer met rot nieuws naar huis moeten sturen. de 1e keer zaten we in quarantaine omdat ik corona heb gehad. ik heb haar aan de deur moeten vertellen dat het niet goed was gegaan.
Nu had ik zo iets. maar de echo is nog niet geweest, dus misschien komt het nog goed. mijn vriend zou bij de echo zijn, als het dan niet goed was rijden we wel door naar mijn ouders, ik wist dat mijn vader vanuit huis zou werken die dag.

En ja, bij de echo was het niet goed. ook gaf ze aan dat het al gebeurt was. ze heeft gekeken of het misschien buiten baarmoederlijk was. maar er zat niks meer. het enige wat ik nog zou verliezen is het bloed..  ze was heel lief en begripvol. we hebben nog even gekletst. maar ik wilde alleen maar naar huis. tot ziens en doei dacht ik bij mezelf. ik kan dit niet nog een keer aan. iedereen om mij heen is zwanger. 1 collega 2 vriendinnen, mijn schoonzusje die van de 2e zwanger is. ik zou anders nu nog 6 weken moeten. ik was zo blij....

Ik heb erg gehuild in de auto, mijn vriend ook. dit was zo onverwacht... zo oneerlijk..
We zijn meteen naar mijn ouders gereden. ze zagen het meteen. weer konden we vertellen dat het niet goed was gegaan. weer die teleurstelling en het verdriet.  ook zijn de waarna door gereden naar mijn schoonouders. Mijn broers en schoonzus hebben we gebeld. de rest van de mensen die het wisten heb ik geappt.
ook heb ik andere vriendinnen geappt dat het weer mis gegaan was. ik wilde toch graag delen wat er aan de hand was. het is lastig, ,je voelt het verdriet alleen, maar ik zou het zo graag willen delen. ik ben er nu wel open over. er zijn lieve reacties van collega's. gisteren nog werd een collega helemaal emotioneel ze had het mij zo gegund zij ze steeds. de lieverd..

Sommige mensen vallen mij erg tegen. daar hoor ik niks of nauwelijks wat van. ik denk dan. mag mijn verdriet er niet zijn? moet het afgelopen zijn met 3 weken? mag ik er niet meer over praten?

Mijn collega zou 3 weken verder zijn dan mij. dat maakt het soms lastig zeker straks als ze groeit.. nu al als ze praat over de echos. ik ben blij voor haar echt waar. maar voor verdriet is er geen plaats als er veel geluk is in een team.  ik probeer mij groot te houden. maar dat wil niet altijd