Mijn haat-liefdeverhouding met borstvoeding.

Borstvoeding...
Zodra je zwanger bent komt de vraag of je borstvoeding wilt gaan geven regelmatig terug. De verloskundige vraagt het, de kraamzorg, de mensen om je heen. Je ontkomt er niet aan.

Gewenst en ongewenst zul je advies krijgen. En ja, sorry, ik doe dat soms ook. Hoewel ik mij er weldegelijk van bewust ben dat elke vrouw haar eigen beweegredenen heeft voor welke keuze dan ook.

De start

Zodra je bevallen bent, begint het 'feest' dan echt. Als je nog nooit borstvoeding hebt gegeven is het helemaal nieuw. Hoe goed je je ook voorbereidt hebt, bij iedereen verloopt het opstarten en alle struggles die je kunt hebben, anders.

Ik heb zelf 4 keer borstvoeding gegeven. Wat heet, ten tijde van dit schrijven krijgt mijn jongste van 1 jaar nog steeds borstvoeding.

Elk borstvoedingsavontuur verliep bij mij anders. Bij elke zwangerschap veranderde mijn beeld over borstvoeding weer. 

De eerste keer
Bij mijn eerste dochter ging ik er onbevangen in. Ik had mijzelf niet super goed ingelezen, maar het zou vast wel loslopen. Een mindset die precies bij mij past. 

Ze werd geboren rond 21.00 's avonds en de kraamverzorgster zei: "meestal slapen ze wel aardig door na een bevalling, maar als ze dan gaat huilen dan leg je haar aan".
Oke, van dat doorslapen was absoluut geen sprake en de volgende ochtend vroeg ik of het normaal was dat ze al een keer of 6 gedronken had. De kraamverzorgster die er de hele was week lachte en zei: je mag haar wel een speentje doen, maar alleen direct na de voeding.

De borstvoeding was door deze eerste nacht wel super op gang gekomen. Goeie grutten, Pamela Anderson was er niks bij.

Mijn oudste was een voorbeeld baby. Ze kwam keurig elke drie uur en liet op de voorgeschreven momenten zelf een voeding staan. Na een half jaar, toen ik weer aan het werk was en aan het kolven was, liep het terug en begon ik met kunstvoeding. Dat was avontuur nummer 1.

De tweede keer
Bij dochter twee ging het heel anders. 'Ervaren' als ik was legde ik haar rustig aan na de geboorte. De voeding kwam prima op gang, maar ze leek totaal niet tevreden. Ik was ook gewend dat ze netjes elke drie uur zou drinken. Maar ze kwam helemaal op haar eigen tijden. Het werkte voor mij niet. Ik was onrustig en kon niet op de tijden aan. En 's avonds was ze ook heel 'vervelend'. Nu weet ik dat haar gedrag toen gewoon 'clusteren' was, maar toen niet. Na 6 weken was ik het helemaal zat en gaf ik het op.
Met de fles is ze ook groot geworden. Het veranderde alleen weinig aan haar eetgedrag. Dat het niet lukte lag niet zo zeer aan haar, maar meer aan mijn onwetendheid, zo weet ik nu. 

Nummer drie
Bij dochter nummer drie wilde ik het toch echt weer langer vol houden. Ik zocht tijdens de zwangerschap veel meer naar informatie over borstvoeding en las het boek 'de melkfabriek' (echt een aanrader). Toen ze geboren was legde ik haar te pas en te onpas aan. Zodra ze huilde, hop! Een slokje. Het ging prima. Ze was tevreden en ik ook.
Na vijf maanden ging ik weer aan het werk. Kolven wilde ik niet (verschrikkelijk), dus ik stopte. Toch mooi 5 maanden aangetikt.

Mevrouwtje vier
Toen kwam onze vierde dochter. Na een zwangerschap vol 'gedoe' en zorgen wilde ik, nog meer dan bij de andere drie dames, deze dame borstvoeding geven. 
Dus ook bij haar.. drinken wanneer en zoveel ze wilde. Het fenomeen clusteren was nu ook bij mij bekend én ik was helemaal op de hoogte van regeldagen, mamahonger en alle andere reden waarom een baby extra aan de borst wil. Een schema hadden we niet.
Ook het kolven ben ik aangegaan. Een collega noemde het 'noodzakelijk kwaad', goeie instelling vond ik. Ik zorgde voor een goede kolf, tijd in mijn rooster én regelde de beste 'sta op'-stoel die er was voor onze kolfruimte. Wat heb ik daar lekker gezeten. 
En alles met succes. Mevrouw is 1 jaar en vindt het nog heerlijk. 

Met kolven ben ik inmiddels gestopt. De vriezer voorraad maken we leeg en daarna mag ze bij de opvang gewoon meedoen met de groep. Thuis mag ze nog lekker bij mama kruipen en dat doet ze dan ook heerlijk.

Haat-liefde
Nee, ik vond (en vind) het niet altijd leuk. Altijd 'de oplossing' zijn voor een huilend kind. De soms lange clusteravonden terwijl je gewoon even alleen wil zitten. Als ik een wijntje wilde drinken altijd rekening houden met een extra voeding. Kolven als je even wat langer weg bent. Kolven op het werk. Lichamelijke vermoeidheid, maar toch het kind voeden. Vaak genoeg heb ik op het punt gestaan om te stoppen.

Maar toch... troosten bij verdriet, mamahonger stillen, 's nachts lekkerder slapen voor ons beide, altijd drinken paraat hebben, ideaal op vakantie, niet hoeven nadenken hoeveel voedingen ze al gehad heeft, lekker knuffelen en minder vaak ziek. En die oogjes dan als ze drinkt. Van die heerlijke melkoogjes die je tevreden aankijken. Pure liefde.

Elke keer anders
Het is wel duidelijk, elk borstvoedingsavontuur verloopt anders. Bij elke baby begin je weer opnieuw en elke keer kun je weer nieuwe of andere keuzes maken. Als het de eerste keer niet lukt, wil het niet zeggen dat het de tweede keer ook niet lukt. 
Inlezen is fijn en een goeie mindset ook. 

Volg je hart
Maar wat, denk ik, het belangrijkste is, is dat je je eigen hart volgt. Jij wil het beste voor je kind, toch? En dat geeft je hart je in. Ook als borstvoeding niet lukt, of korter als je zou willen. 

Een gelukkige moeder is een gelukkig kind. Loop jezelf dus niet omver, sta achter je eigen keuzes.

Daar kun je ook hulp bij zoeken, hoe leer jij je eigen keuzes maken én erachter blijven staan. 
Het gaat immers om jou en je gezinsgeluk. Klik hier voor meer informatie.

Heb jij inspirerende verhalen over zwanger worden, zwanger zijn en het moederschap en wil je samenwerken? Stuur een mailtje naar aafke@mamamind.nl