Zo omschrijft de Dikke van Dale dit fenomeen. Iets waar iedereen zich in kan herkennen denk ik. Zij het groots verdriet, zij het verdriet om kleine dingen. Elk verdriet doet pijn.
Afgelopen week heb ik veel nagedacht over verdriet. Verdriet in de grootste betekenis van het woord. Verdriet om het verliezen van je kind. In mijn omgeving is dit helaas waarheid geworden.
Verlies roept vragen op. Levensvragen als "waarom" en "wat gaat de toekomst ons (als gezin) brengen". "Hoe kan ik ooit nog verder?" "Zou ik dit verdriet ooit een plek kunnen geven?"
Maar ook praktische vragen passeren de revue. Simpel over wat je gaat eten in de avond. Ik kan mij voorstellen dat je in een situatie als deze, zelfs niet kunt bedenken wat je gaat eten.
Ik leef in mijn hart ontzettend mee met deze familie. Ik stel mij de wanhoop voor, de vragen die er zijn, de onwetendheid naar de toekomst toe.
Er is niks wat het verdriet weg kan nemen. Hoogstens iets wat het verdriet op een later moment kan verzachten.
Tot die tijd kun je er als naaste alleen maar zijn. Ook wanneer het gaat om iemand die wat verder weg van jou staat. In dit soort situaties heb je alle liefde nodig die er is. Stuur bijvoorbeeld een kaartje. Op een later moment kan dit veel kracht geven.
Het volgende kwam in mij op:
Leven met wanhoop,
De liefde voelt niet nabij.
Leven met wanhoop,
Wanneer gaat dit gevoel voorbij?
Leven met wanhoop,
Op jouw gezicht geen zonnestraal.
Leven met wanhoop,
Wat is het leven zonder hoop kaal.
Wacht even!
Neem de rust en de tijd,
Uiteindelijk doet hoop leven.
Neem de rust en de tijd,
Want voordat je hier bent, duurt het even.